Polepole

Nog een paar dagen en dan ben ik hier al weer een maand.
Ik wilde zeggen dat de tijd is omgevlogen, maar eigenlijk is dat niet waar. Naarmate ik hier langer ben, komt de Haydom-bubble, het gevoel geisoleerd te zijn van de rest van de wereld weer terug.
Want ondanks de moderne mogelijkheden is het leven hier simpel.

De dag bestaat uit opstaan, luisteren naar onverstaanbaar engels in de doktersbespreking, dan half uurtje luisteren naar psalmen in Swahili en het kippenvel moment wanneer de lokale nurse-students beginnen te zingen, half uurtje ouderwetse röntgenfoto's kijken (ja, met zo'n lichtbak), dan wachten op de andere dokters, ochtendronde langs patienten, wachten op labuitslagen, loopje naar andere afdeling, loopje naar laboratorium om kwijtgeraakte uitslagen opnieuw aan te vragen, wachten, op de gang even handjes schudden van nieuwsgierige kindjes, dan lunchen, wachten tot de regen stopt en we weer naar t ziekenhuis kunnen rennen, rondje over de IC, nogmaals de kwijtgeraakte labformulieren invullen, praatje maken met de zusters, wachten op rontgenuitslagen, naar de rontgen lopen en beste vriendjes worden met de receptionist, zelf röntgenfoto's bekijken, terug naar afdeling, ontdekken dat alle patienten zonder duidelijke reden van bed gewisseld zijn, proberen te onthouden wie wie ook weer is, uiteindelijk lab uitslagen krijgen en ontdekken dat reagens out of stock was en wachten dus tevergeefs, nog rondje over afdeling, twee nieuwe patienten vinden waarvan niemand weet wie het zijn, inlezen, beleid maken, laatste rondje over de afdeling en dan naar huis.
Dat wil zeggen 50 meter verderop (ruim geschat). Dan buiten zitten, naar binnen vluchten voor de regen, boekje lezen, poging 2 om buiten te zitten, toch maar weer naar binnen voor t onweer, beetje internetten, dubben over avondeten: geit in guesthouse of toch maar weer ei op brood, naar guesthouse om te socializen met andere expats, om 21.00 het guesthouse uitgekickt worden, met zaklampje naar huis wandelen (toch zeker 60 meter nu) wachten tot het na half 10 is en men met goed fatsoen naar bed kan. En dat 5 dagen per week.

En het gekke is, eigenlijk is dat helemaal niet zo erg :)
Gelukkig proberen we in de weekenden altijd iets te ondernemen om de dagelijkse sleur een beetje te doorbreken.
Zo zijn we het vorige weekend wezen wandelen naar een berg in de buurt. Al was mijn definitie van 'wandelen' en 'in de buurt' toch net ff anders dan die van de Noren die dit leuks bedacht hadden.. Gevolg: 2,5 uur snelwandelend naar berg, berg beklimmen, op de top 10 min pauze, berg af, 2,5 uur terugwandelen/rennen en onderweg maar liefst drie keer 10 seconde foto-moment-pauze.
Het uitzicht was geweldig, de spierpijn erna heeft me mijn halve voorraad ibuprofen gekost..

Daarom hebben we afgelopen weekend op mijn verzoek iets gedaan wat me wat beter lag. Want wat doet den Nederlander in den vreemde?
Juist, fietsen!
Er blijkt hier 1 lokale fietsverhuur te zijn die maar liefst 6 fietsen verhuurt. Daarvan hadden we er 5 nodig met als gevolg dat minstens 2 personen fietsen zonder remmen hadden, 1 persoon een fiets met een band die elk uur opgepompt moest worden, en een persoon jawel, een vouwfiets.
Dit kon ons er niet van weerhouden om 's ochtends om 9 uur te vertrekken richting Lake Basotu, een meer 30 km verderop. Het gezelschap (2 ultiem blije Nederlanders op kop, 1 superfitte Noorse op een vouwfiets, een tweede iets minder fitte Noorse en een Amerikaanse die al 10 jaar niet gefietst had) ging vol goede moed van start. En het ging prima. Vooral omdat zeker 80% bergafwaarts was. Fantastisch! ware het niet dat we ook weer terug moesten. En de enkele stukjes heuvelopwaarts toch wel pittig waren.
Maar het uitzicht.. wauw! Velden vol zonnebloemen (Van Gogh!), uitgestrekte vlaktes, Masaai op fietsen, zwaaien naar verbijsterde kindjes (5 blanke vrouwen op een fiets is toch wel bijzonder), en genieten van zon op je huid (rood!) en wind in je haren (stof!).
Na 3 uur kwamen we dan uiteindelijk aan is het plaatsje Basotu waar de lokale bar speciaal voor ons open ging en 5 heerlijke coca cola op tafel zette.
Daarna gepicknickt aan de rand van het meer, helaas geen hippo's gezien, de enige bezienswaardigheid waren we zelf. Maar wel lekker ontspannen en genoten van het uitzicht. Omdat de fiets met de gammele band nu wel erg leeg was en we het zonde vonden om het bandenplaksetje open te maken (tsja) besloten om terug te gaan met de bus. Dat klinkt simpel, is het niet. In mijn beste Swahili geprobeerd te vragen hoe laat de bus gaat, en uiteindelijk bedacht dat het antwoord, 9 uur, eigenlijk 3 uur betekent (Swahili heeft een andere tijdsaanduiding). Van half 3 tot 4 gewacht maar uiteindelijk kwam er een bus aan. Overvol. De fietsen moesten in het bagageruim, wat nog niet meeviel. Uiteindelijk na 20 minuten proppen, veel gemopper op de mzungu's die het oponthoud veroorzaakten werd de laatste fiets in het ruim geduwd, pal naast een levende geit (sorry..). Toen wij nog. 120 mensen passen net in een bus, 125 is toch wat krapjes. Gelukkig was er een mannetje wiens enige taak het was mensen zo neer te zetten dat er zoveel mogelijk mensen in passen, een soort levend tetris dus.
Ook weer een unieke ervaring en na een uur klemvast gezeten te hebben weer veilig aangekomen in Haydom, ons tijdelijke thuis.

Een heerlijk weekend gehad, maar nu de rest van de week weer een beetje rustiger aan doen. Polepole!