Steenbok en Stok op de Top!
Door: Leonie
Blijf op de hoogte en volg Leonie
18 November 2008 | Tanzania, Dodoma
De Steenbok is terug!
Heelhuids en wel, op een paar gigantische blaren en ontzettende spierpijn na dan..
Afgelopen vrijdagavond zijn we met de hele groep vertrokken richting het dorpje Katesh om daar de volgende dag aan onze klim te beginnen. De schrik sloeg mij (en veel anderen) wel een beetje om t hart toen ik zag hoe hoog (3417 m) de berg was. Moeten we daar helemaal op??
Na een laatste avondmaal (ik had niet al te veel vertrouwen in mijn eigen klimkunsten, zag mijzelf al naar beneden rollen) en wat laatste tips vroeg naar bed met de wekker op 04.30.
Eenmaal aan de voet van de berg begonnen wij als Nederlanders ons toch wel een beetje af te vragen hoe t kon dat wij allemaal maar een klein rugzakje bij ons hadden en de Noren uitgerust waren met complete backpacks en GPS-systemen. Onder aanvoering van de Noorse vlag begonnen we om 06.30 uiteindelijk met 5 Nederlanders, 2 Belgen, een Amerikaan, een Engelsman, een Canadeze en 9 Noren aan onze Tocht der Tochten.
Al snel bleek dat de conditie van de groepsleden ver uiteenliep, en na goed anderhalf uur liep ik met 2 andere Nederlandse meiden en onze gids achteraan (goh..) Toen gids Clement snel verder moest omdat iemand uit de eerste groep niet lekker was geworden (allemaal goed afgelopen) hebben Nika, Christa en ik besloten de rest van de dag met zn 3en te blijven. Dat we alledrie een slechte conditie hebben maakte t eigenlijk alleen maar leuker, om de 10 meter een pauzemomentje beviel ons allemaal prima. Na Bijna 6 uur, 56 op-adem-kom-momentjes, 7 lunchpauzes en minstens 34 giechelbuien verder bereikten wij toch ook eindelijk de TOP, yeah! De vreugde was helaas niet van lange duur, achter onze top bleken nog 2 andere toppen te liggen, waarvan de verste (op minstens 2 uur afstand) de eigenlijke top bleek te zijn. We hoefden echter niet lang na te denken, bijna simultaan riepen we dat deze top ook een top was, onze top, en dat dat voldoende was. Dus hebben wij, net zo trots als alle anderen die de 'echte' top wel hebben gehaald, overwinningsfoto's gemaakt op Onze Top. Na een heerlijk lange lunchpauze zijn we langzaam begonnen aan de afdaling, waar we natuurlijk al na een halfuur werden ingehaald door 5 bloedfanatieke Noren die inmiddels al naar de verste top geweest waren, daar 2 uur geluncht hadden, en nu op de terugreis waren. We besloten ons er niks van aan te trekken en ons motto 'het gaat niet snel maar we komen er wel' ook op de terugreis toe te passen. Met als gevolg dat we heel wat 'zitmomentjes' al dan niet gepland (op je billen afdalen is tenslotte wel zo veilig. Helaas niet zo elegant. Net als achterstevoren, hangend aan een graspol je laten zakken. Of rollen, nog leuker..) ingelast hebben. Tot verbazing van de fanatieke klimmers, die niks van onze vele lunchbreaks begrepen ('waarom zitten jullie?? is alles wel goed?) Uiteindelijk waren we rond 5 uur beneden, we waren weliswaar de langzaamste en oneleganste klimmers die mount Hanang ooit gezien heeft, maar we hebben ontzettend veel lol gehad. En we waren wel de enigen die nog genoeg engergie overhadden om al zingend het basiskamp binnen te komen (probeer te betekenis van Een potje met vet maar es aan buitenlanders uit te leggen..)
Al met al een heerlijke dag gehad, vermoeiend en confronterend (ik ben dus echt geen steenbok..) maar erg de moeite waard. Ik zou t zo weer doen. Nou ja, over een paar jaar dan..
Ik wil op deze plek dan ook graag mijn belangrijkste steun tijdens deze zware tocht bedanken. Mijn kameraad, mijn anker, mijn soulmate: Stok, bedankt, zonder jou had ik t nooit gehaald! (helaas paste je niet in de auto anders had ik je meegenomen..)
Heelhuids en wel, op een paar gigantische blaren en ontzettende spierpijn na dan..
Afgelopen vrijdagavond zijn we met de hele groep vertrokken richting het dorpje Katesh om daar de volgende dag aan onze klim te beginnen. De schrik sloeg mij (en veel anderen) wel een beetje om t hart toen ik zag hoe hoog (3417 m) de berg was. Moeten we daar helemaal op??
Na een laatste avondmaal (ik had niet al te veel vertrouwen in mijn eigen klimkunsten, zag mijzelf al naar beneden rollen) en wat laatste tips vroeg naar bed met de wekker op 04.30.
Eenmaal aan de voet van de berg begonnen wij als Nederlanders ons toch wel een beetje af te vragen hoe t kon dat wij allemaal maar een klein rugzakje bij ons hadden en de Noren uitgerust waren met complete backpacks en GPS-systemen. Onder aanvoering van de Noorse vlag begonnen we om 06.30 uiteindelijk met 5 Nederlanders, 2 Belgen, een Amerikaan, een Engelsman, een Canadeze en 9 Noren aan onze Tocht der Tochten.
Al snel bleek dat de conditie van de groepsleden ver uiteenliep, en na goed anderhalf uur liep ik met 2 andere Nederlandse meiden en onze gids achteraan (goh..) Toen gids Clement snel verder moest omdat iemand uit de eerste groep niet lekker was geworden (allemaal goed afgelopen) hebben Nika, Christa en ik besloten de rest van de dag met zn 3en te blijven. Dat we alledrie een slechte conditie hebben maakte t eigenlijk alleen maar leuker, om de 10 meter een pauzemomentje beviel ons allemaal prima. Na Bijna 6 uur, 56 op-adem-kom-momentjes, 7 lunchpauzes en minstens 34 giechelbuien verder bereikten wij toch ook eindelijk de TOP, yeah! De vreugde was helaas niet van lange duur, achter onze top bleken nog 2 andere toppen te liggen, waarvan de verste (op minstens 2 uur afstand) de eigenlijke top bleek te zijn. We hoefden echter niet lang na te denken, bijna simultaan riepen we dat deze top ook een top was, onze top, en dat dat voldoende was. Dus hebben wij, net zo trots als alle anderen die de 'echte' top wel hebben gehaald, overwinningsfoto's gemaakt op Onze Top. Na een heerlijk lange lunchpauze zijn we langzaam begonnen aan de afdaling, waar we natuurlijk al na een halfuur werden ingehaald door 5 bloedfanatieke Noren die inmiddels al naar de verste top geweest waren, daar 2 uur geluncht hadden, en nu op de terugreis waren. We besloten ons er niks van aan te trekken en ons motto 'het gaat niet snel maar we komen er wel' ook op de terugreis toe te passen. Met als gevolg dat we heel wat 'zitmomentjes' al dan niet gepland (op je billen afdalen is tenslotte wel zo veilig. Helaas niet zo elegant. Net als achterstevoren, hangend aan een graspol je laten zakken. Of rollen, nog leuker..) ingelast hebben. Tot verbazing van de fanatieke klimmers, die niks van onze vele lunchbreaks begrepen ('waarom zitten jullie?? is alles wel goed?) Uiteindelijk waren we rond 5 uur beneden, we waren weliswaar de langzaamste en oneleganste klimmers die mount Hanang ooit gezien heeft, maar we hebben ontzettend veel lol gehad. En we waren wel de enigen die nog genoeg engergie overhadden om al zingend het basiskamp binnen te komen (probeer te betekenis van Een potje met vet maar es aan buitenlanders uit te leggen..)
Al met al een heerlijke dag gehad, vermoeiend en confronterend (ik ben dus echt geen steenbok..) maar erg de moeite waard. Ik zou t zo weer doen. Nou ja, over een paar jaar dan..
Ik wil op deze plek dan ook graag mijn belangrijkste steun tijdens deze zware tocht bedanken. Mijn kameraad, mijn anker, mijn soulmate: Stok, bedankt, zonder jou had ik t nooit gehaald! (helaas paste je niet in de auto anders had ik je meegenomen..)
-
18 November 2008 - 13:24
Merijn:
Ongelooflijk wat heb ik een stoere vriendin! -
18 November 2008 - 13:48
Rom:
Helemaal met je eens , Merijn !!! Nog 4 dagen en dan richting Tanzania !
Leonie, Oan dy no om út te testen hoe goed de conditie fan Merijn is......
Tút
Heit -
18 November 2008 - 14:07
Mech:
klasse Leo! wat een 'top' prestatie, en dat zonder GPS! ;) steenbokken hebben we trouwens toch niet nodig in Fryslan!
Begrijp dat Merijn je komt opzoeken...veel plezier samen! x -
18 November 2008 - 14:34
Egon:
Goed dien hjer, das noch wat oars as in speurtocht troch Fryslân! -
18 November 2008 - 20:01
Coby:
Hey Niek, knap hjer, petsje ôf.
Ik wie mei de 1e top ek al tevreden west hjer (betwifelje of ik die wol helle hie). Jim 3 froulje hawwe it dien, elegant of net en ek noch heerlike giechelbuien en wille hawn, moast die ôffreegje as de "fanatykelingen" dat wol hawn hawwe, werskynlik hiene se mar ien doel foar eagen, DE TOP!
He meid, dyn lêste dagen yn Haydom brekke oan! Frjemd om ôfskie te nimmen liket my???
Jowst lytse Bryson noch in hiele dikke oankrûper fan my? Hoopje dast de kommende 3 wiken mei Merijn noch in soad fan Tanzania sjochst en jim samen geniete kinne fan dat bysundere lân,dikke tút mem. -
18 November 2008 - 20:37
Peter:
Ha die leonie! af en toe lees ik weer je verhalen, maar verzuim het iedere keer om een reactie achter te laten. Leuk om te lezen hoe je 'jouw' top bereikt (volgens mij is dat ook het belangrijkste), en goed voor je conditie bovendien! staan er nog meer van dit soort leuke uitjes gepland?! je houdt ons op de hoogte hè! Tút Peter -
19 November 2008 - 11:55
Eva:
Haha zussie top!
Do hast de familie eer wer wat omheech skroeft, hoech ik dat net te dwaan :P
Stoere meid!
Dikke tut! -
22 November 2008 - 08:16
Brecht:
Hé Leonie! Cool man! :D Goed dat hjim it helle ha. Noch folle plezier de kommende wiken!
tút Brecht :) -
22 November 2008 - 18:27
Willeanne:
Hoi Leonie,
Gaaf om je belevenissen te lezen.
Heb je een mail gestuurd (via Jan&Lia), dus ik check even via deze weg of je 'm ook gekregen hebt. Dus bij deze...
Groeten
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
