Vogelperspectief

Helaas bij dit bericht geen mooie foto’s van jagende Hazabees, onze trip van afgelopen weekend ging vanwege ‘organisatorische problemen’ helaas niet door. Gelukkig geven bananenbladeren ook genoeg mogelijkheden tot mooie foto’s en 4 hysterisch lachende meisjes..

Dinsdagavond hebben we, zoals t echte Nederlanders betaamt, St. Maarten gevierd. Met een lege plastic bak aan een stokje en waxinelichtjes kun je prima een lampion maken ontdekten we. Helaas snapten maar weinig mensen wat we nou precies vierden en waarom we daarom snoep wilden hebben, maar we hebben in elk geval een leuke avond gehad..

Afgelopen week iets gedaan waarvan ik weet dat bepaalde leden van mijn familie (heit? Eefje?) het voor geen goud zouden doen: gevlogen in een klein missievliegtuigje.
Afgelopen dinsdag stonden we met 4 meiden klaar op de Airstrip (het vliegveld is hier gewoon een lange strook gemaaid gras) om mee te kunnen naar een Outreach programma. Helaas kunnen er maar 10 personen in zo’n vliegtuigje en was er geen plaats meer voor ons.. Dus helaas voor niks een uur zitten wachten.
Maar vol goede moed (nou ja, iets minder optimistisch dan dinsdag..) stonden Annelies en ik woensdag weer om acht uur klaar op de airstrip. Na lang wikken en wegen (bijna letterlijk, het vliegtuig kan maar een bepaald gewicht dragen, en de piloot vroeg ons argwanend hoe zwaar we waren..) kwam t verlossende woord: we mochten mee! Na eerst met zn allen gebeden te hebben (Tanzanianen bidden voor alles: vliegen, eten, engelse les, operaties en zelfs spoedoperaties..) konden we ons eindelijk losmaken van de rode Tanzaniaanse aarde.
En t was een geweldige (doch beetje misselijkmakende voor sommigen) ervaring om in zo’n klein vliegtuigje afrika vanuit de lucht te zien. En omdat je zo laagt vliegt kun je de mensen als kleine stipjes zien lopen (en zwaaien en roepen, al is dat misschien meer mijn fantasie die met me op de loop gaat).

Uiteindelijk na ruim 20 min vliegen aangekomen in Hangageth (of zoiets), waar we t vliegtuig moesten verlaten omdat de piloot daarna verder zou vliegen over de bergen en zo weinig mogelijk gewicht mee wilde nemen (erg goed voor je ego is vliegen niet..).
Gelukkig waren de lokale verpleegkundigen bereid ons op sleeptouw te nemen naar t kleine dorpje waar zij aan hun outreachprogramma voor moeders en kinderen zouden beginnen. Na een verplichte stop (van onze kant) om foto’s te maken van onze eerste kameleon (worden die niet geacht van kleur te veranderen en op te gaan in de omgeving? Deze slaagde daar niet helemaal in, zie fotos) en verbaasde blikken (hun kant) arriveerden we in t dorpje. Wij, Nederlanders als we zijn, stonden klaar om meteen te beginnen. Maar eerst moest er chai gedronken worden (mierzoet)en rijst en oliebollen gegeten worden (we krijgen regelmatig gefrituurde deegballen die naar onze mening gewoon oliebollen zijn. Alleen de poedersuiker ontbreekt..).
Daarna konden we dan toch echt beginnen met het vaccineren van de vele kinderen die samen met hun moeders van heinde en verre gekomen waren. Erg mooi om te zien hoe praktisch Tanzanianen zijn, een weegschaal aan een boom is makkelijker dan het maken van een hele constructie..
Na een paar uur hard werken (zelfs de piloot hielp mee) was t tijd om naar huis te gaan. Inmiddels was t begonnen met regenen, maar zelfs dat argument van de piloot kon de nurses niet overtuigen: we mochten niet weg voordat we eerst een fatsoenlijke maaltijd met ze gegeten hadden. Hoewel Ugali (een soort deeg van maismeel met water) niet echt mijn favoriet is, is eten met je handen altijd leuk, dus braaf wat gegeten.
Daarna toch snel ingepakt om huiswaarts te keren, en ons vertrek ging niet onopgemerkt. Het hele dorpje stond klaar om ons uit te zwaaien, al durfden ze niet te dicht bij de ‘grote witte vogel’ (in t swahili is t woord voor vogel en vliegtuig t zelfde, ndege) te komen.
Gelukkig heeft piloot Martin ons ook de terugreis weer zonder kleerscheuren aan de grond gezet. Onvergetelijke ervaring, wat een kleurenpracht, en spectaculair om dit mooie land vanuit dit perspectief te zien.
Eigenlijk zou ik iedereen willen aanraden om eens naar Haydom te gaan, en toch.. Misschien is dit land juist wel zo mooi vanwege de eigen unieke cultuur. Het is deel van de charme dat je hier als een rariteit aangestaard wordt, en dat ieder hier zijn eigen stamtaal spreekt. Het zou voor mij persoonlijk een groot verlies zijn als dit dorp over een paar jaar zou overgenomen zijn door coca cola en spijkerbroeken, als een wit gezicht niet langer een uitzondering maar de baas van alle winstgevende bedrijven zou zijn.
T voelt dubbel, aan de ene kant ben ik hier als blanke om iets goed te doen, te helpen, aan de andere kant vraag ik me af of ik dat wel zou moeten willen. Wie zijn wij om aan deze mensen te vertellen dat zij hun leven anders, Westerser, zouden moeten leven. Westerser, maar ook beter? Het zou geweldig zijn om dit alles als een toeschouwer te kunnen bekijken, onopgemerkt vanuit de lucht. Maar mijn witte huid maakt dat onmogelijk.
En er is nog zoveel wat ik wil zien en doen..

Komend weekend ga ik iets doen waarvan ik me afvraag of t wel een goed idee is: mount Hanang (3470 m) beklimmen met een grote groep Noren en andere sportievelingen..
Gelukkig hebben wij Nederlandse meisjes t pact gesloten bij elkaar te blijven als een van ons (of wij allemaal, aangezien wij niet gewend zijn aan hoogten) de top niet zou halen.
Ik zal jullie na t weekend laten weten of ik t heb gehaald.
Deze steenbok zal haar naam es eer aan gaan doen.

Kwaheri!