Habari mister President

Na een lange werkdag nog gauw even achter internet gekropen (gauw is een relatief begrip, de bibliothecaris is eerst een kwartier bezig geweest met stekkers uit computers trekken en er weer in doen, voor dit ouwe ding tot leven kwam, maar nu doet ie het..) om jullie wat te vertellen over mijn eerste werkweek in Haydom Lutheran Hospital.

Inmiddels heb ik iedereen ontmoet die ook in het guesthouse verblijft; vaste gasten zijn 2 noorse nurse students, een noorse sectretaresse, een noorse verpleegkundige en een medical student uit Oostenrijk die hier een onderzoek doet. Was het al opgevallen dat er veel Noren zijn? Dit is nog niks.. Omdat het ziekenhuis opgericht is door Noorse missionarissen is het gros van de buitenlandse staff Noors. Omdat alleen Annelies, Daniel en ik geen Noors spreken, wordt er veel meer noors dan engels gesproken. Ach, zo leer ik er weer een taal bij, en heb al een aantal uitnodigingen gekregen om volgende zomervakantie in Noorwegen door te brengen..

Mijn eerste dag begon niet erg goed, heb de halve dag met 40 graden koorts in bed gelegen. Leuk, zo´n tropisch land.. Er werd me gelukkig verzekerd dat het eerder regel dan uitzondering is dat je de eerste dagen ziek bent, dus heb mijn dag maar gebruikt om wat slaap in te halen en een beetje te acclimatiseren.

Dinsdag een rondleiding gehad over het ziekenhuisterrein en alle wards, veel groter dan ik gedacht had. En redelijk modern, er staat zowaar 1 van de 4 CTscans van Tanzania in Haydom. Of ie nuttig gebruikt wordt, is weer een tweede vraag.. de middag gebruikt om de plaats Haydom te verkennen en vooral de markt. Wat een prachtige chaos van geuren en kleuren. Leuk voorval was dat een stel afrikaanse jongens een foto van ons blonde meiden (we waren met zn 5en) maken. Geheel in traditie hebben we ze vervolgens achtervolgd en ´money, money´ geroepen. Geloof niet dat ze t begrepen..

Woensdag ben ik begonnen op de Old Ward, een afdeling die vergelijkbaar is met Interne Geneeskunde. Het is gesplitst in een mannelijk en vrouwlijk deel, en ik zal de komende 4 weken samen met dr. Oystein Rose (jawel, een Noor..) de vrouwenkant doen.
Hier wilden we woensdagochtend dus vol goede moed aan beginnen (Oystein was net terug van vakantie) maar dit werd gedwarsboomd door de komst van de president. Na weken voorbereiden ( ze hebben alles op het ziekenhuis geschilderd, nieuwe bomen geplant en een Noors artsenechtpaar moest hun huis afstaan) is de president toch echt naar Haydom gekomen. Hij zou dinsdagmiddag rond 5 uur aankomen, maar we moesten om 4 uur klaar staan aan de kant van de weg om hem te verwelkomen. Overal waren verschillende Tribes (stammen) aan het dansen en zingen en de Masaai waren op hun unieke manier aan het springen. Prachtig gezicht, maar geen spoor van de president.. Zoals het een echte afrikaan betaamt, kwam hij 3 uur later aan, fashionably late dus. Inmiddels was het donker, dus niemand heeft ook maar een glimp van hem kunnen zien. Erg sneu voor al die mensen die al de hele dag op hem wachtten. Maar woensdagochtend zou ie het ziekenhuis bezoeken, dus voor velen een tweede kans.
Nou dat hebben we geweten..
Terwijl Oystein en ik klaar waren om de rondes te gaan doen, was er nergens een nurse te vinden, allemaal naar de president. Ook was de radiologie buiten gebruik, vanwege hem. Dat er waarschijnlijk mensen gestorven zijn door gebrek aan zorg, maakt ze niets uit.. Toen wij na 2 uur wachten toch maar aan de ronde begonnen waren, kwam er opeens een harde millitairen, mannen in pak en een cameraman voorbij. En 1 man in een streepjesoverhemd, die stopte, zich omdraaide en aan mij vroeg: Habari? Are you doing rounds?
Dus ik riep vrolijk habari terug en besefte daarna pas dat dat de president moest zijn geweest.. Oystein had em ook niet herkend. Dus ik kan oprecht zeggen dat ik met de president van Tanzania gesproken heb, toch wel een eer. Al zou ik nu toch zijn naam es moeten opzoeken.. ;-)