Dokter
Door: Leonie
Blijf op de hoogte en volg Leonie
19 September 2008 | Tanzania, Dodoma
Na de leuke dagen van afgelopen week was donderdag een beetje een zwarte dag.
De rondes waren als gewoonlijk hectisch doordat niemand schijnt te weten wat hij of zij zou moeten doen. Dit kwam hard naar voren toen we ´s middags gevraagd werden om bij een patiente te komen kijken, er was echter geen haast bij.
Toen we meteen meeliepen zagen we al in de deuropening dat de 24-jarige HIV-patiente dood was, gewoon gestopt met ademhalen. Dat niemand van de verpleegkundige staf dat heeft opgemerkt vind ik nog steeds onvoorstelbaar.. Nadat Oystein haar officieel dood verklaard had, was ik getuige van de Tanzaniaanse manier van rouwen. En die kun je maar met 1 woord omschrijven: dramatisch. Flauwvallen, schreeuwen, elkaar omverduwen, het hoort er allemaal bij. En dat voor de anders zo stille, zwijgzame afrikanen.
Omdat ik me toch behoorlijk beroerd voelde na dit incident (hadden we niks kunnen doen? hebben we iets over het hoofd gezien?) besloten annelies en ik de weeskindjes maar es te gaan knuffelen. En inderdaad, dat helpt :)
Toen we net weg wilden gaan vroeg dr. Mimosa, een nederlanse arts of we iets spectaculairs wilden zien: ze ging een keizersnee doen bij een vrouw die 27 weken zwanger was van een drieling. Omdat dit erg prematuur is, was de kans groot dat ze het niet zouden overlevenm of op zn minst beademd moesten worden. En daar waren wij voor nodig. Dus een half uur later stonden we in onze groene Okjurkjes, met een doek om het hoofd geknoopt als kapje en een gaasje als mondkapje, babys op te vangen. Ze moesten alledrie eerst beademd worden, we hadden dit beide nog nooit gedaan, maar moesten wel. De nurses stonden namelijk totaal clueless toe te kijken. Dus voordat ik het wist was ik opdrachten aan het geven en een piepklein babytje aan het reanimeren. De 1e en de 3e deden het redelijk goed, de middelste ademde echter niet zelfstandig. Terwijl ik ben blijven beademen bracht Annelies de 3e naar de neonatologie (de 1e was al gebracht), waarvoor ze, absurd genoeg, buiten om moest. Dus met een prematuur van 27 weken in je armen, al beademend, naar buiten, eerst je klompen verwisselen voor schoenen en dan met dat kleintje door de kou rennen. Toen ze daar aankwam, lag de eerste daar blauw-grijs op een tafel terwijl niemand er naar omkeek. Uiteindelijk samen het middelste kindje gebracht en besloten daar te blijven om te zorgen dat er in elk geval iets gebeurde. Het duurde een eeuwigheid voor dat we een nurse zover hadden dat ze glucose haalde voor de kleintjes, en twee ervan waren er slecht aan toe. De kleinste ademde boven verwachting zelfstandig. Omdat dr. Mimosa met een andere keizersnee bezig was, hadden we geen andere keus dan zelf voor dokter spelen, en gek genoeg ging dat ons redelijk af. Door de adrenaline stoot en mijn woede over het gebrek aan motivatie van de nurses had ik er opeens geen enkele moeite meer mee om de arrogante dokter uit te hangen en commandos uit te delen. Het moeilijkste was 'mijn' kleintje, dat ik nu al zo'n 2 uur aan het beademen was en dat nog steeds niet zelf ademde. Zijn kleur werd alleen maar slechter en uiteindelijk heb ik besloten dat dit niet zinvol of menselijk meer was en ben gestopt, waardoor het kindje letterlijk onder mijn handen is overleden. Het andere kindje is niet veel later ook overleden toen dr. mimosa besloot dat ook daar beademing niet meer kon baten. Op t moment van dit schrijven is 'ons' vechtertje, Zeena, nog steeds in leven, en ik hoop met heel m'n hart dat ie t redt..
Deze avond was een van de heftigste avonden in mijn leven. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik een dokter wil en kan zijn, en het redden van een leven, althans tot dusver, voelt zo onbeschrijvelijk mooi.. Aan de andere kant verdriet, besluiten te stoppen met beademen is een beslissing over een leven, een enorme beslissing dus. Maar voor mijn gevoel heb ik het goede gedaan, en heeft het blijkbaar zo moeten zijn.
Nu alleen nog proberen mijn woede en onmacht over het gebrek aan motivatie en interesse een plekje te geven en in iets positiefs omzetten. En hopen en uit alle macht proberen om iets te veranderen. Want dat is me die nacht duidelijk geworden: patienten in afrika sterven niet aan gebrek aan goede middelen, technieken of medicijnen, maar door gebrek aan zorg.
De rondes waren als gewoonlijk hectisch doordat niemand schijnt te weten wat hij of zij zou moeten doen. Dit kwam hard naar voren toen we ´s middags gevraagd werden om bij een patiente te komen kijken, er was echter geen haast bij.
Toen we meteen meeliepen zagen we al in de deuropening dat de 24-jarige HIV-patiente dood was, gewoon gestopt met ademhalen. Dat niemand van de verpleegkundige staf dat heeft opgemerkt vind ik nog steeds onvoorstelbaar.. Nadat Oystein haar officieel dood verklaard had, was ik getuige van de Tanzaniaanse manier van rouwen. En die kun je maar met 1 woord omschrijven: dramatisch. Flauwvallen, schreeuwen, elkaar omverduwen, het hoort er allemaal bij. En dat voor de anders zo stille, zwijgzame afrikanen.
Omdat ik me toch behoorlijk beroerd voelde na dit incident (hadden we niks kunnen doen? hebben we iets over het hoofd gezien?) besloten annelies en ik de weeskindjes maar es te gaan knuffelen. En inderdaad, dat helpt :)
Toen we net weg wilden gaan vroeg dr. Mimosa, een nederlanse arts of we iets spectaculairs wilden zien: ze ging een keizersnee doen bij een vrouw die 27 weken zwanger was van een drieling. Omdat dit erg prematuur is, was de kans groot dat ze het niet zouden overlevenm of op zn minst beademd moesten worden. En daar waren wij voor nodig. Dus een half uur later stonden we in onze groene Okjurkjes, met een doek om het hoofd geknoopt als kapje en een gaasje als mondkapje, babys op te vangen. Ze moesten alledrie eerst beademd worden, we hadden dit beide nog nooit gedaan, maar moesten wel. De nurses stonden namelijk totaal clueless toe te kijken. Dus voordat ik het wist was ik opdrachten aan het geven en een piepklein babytje aan het reanimeren. De 1e en de 3e deden het redelijk goed, de middelste ademde echter niet zelfstandig. Terwijl ik ben blijven beademen bracht Annelies de 3e naar de neonatologie (de 1e was al gebracht), waarvoor ze, absurd genoeg, buiten om moest. Dus met een prematuur van 27 weken in je armen, al beademend, naar buiten, eerst je klompen verwisselen voor schoenen en dan met dat kleintje door de kou rennen. Toen ze daar aankwam, lag de eerste daar blauw-grijs op een tafel terwijl niemand er naar omkeek. Uiteindelijk samen het middelste kindje gebracht en besloten daar te blijven om te zorgen dat er in elk geval iets gebeurde. Het duurde een eeuwigheid voor dat we een nurse zover hadden dat ze glucose haalde voor de kleintjes, en twee ervan waren er slecht aan toe. De kleinste ademde boven verwachting zelfstandig. Omdat dr. Mimosa met een andere keizersnee bezig was, hadden we geen andere keus dan zelf voor dokter spelen, en gek genoeg ging dat ons redelijk af. Door de adrenaline stoot en mijn woede over het gebrek aan motivatie van de nurses had ik er opeens geen enkele moeite meer mee om de arrogante dokter uit te hangen en commandos uit te delen. Het moeilijkste was 'mijn' kleintje, dat ik nu al zo'n 2 uur aan het beademen was en dat nog steeds niet zelf ademde. Zijn kleur werd alleen maar slechter en uiteindelijk heb ik besloten dat dit niet zinvol of menselijk meer was en ben gestopt, waardoor het kindje letterlijk onder mijn handen is overleden. Het andere kindje is niet veel later ook overleden toen dr. mimosa besloot dat ook daar beademing niet meer kon baten. Op t moment van dit schrijven is 'ons' vechtertje, Zeena, nog steeds in leven, en ik hoop met heel m'n hart dat ie t redt..
Deze avond was een van de heftigste avonden in mijn leven. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik een dokter wil en kan zijn, en het redden van een leven, althans tot dusver, voelt zo onbeschrijvelijk mooi.. Aan de andere kant verdriet, besluiten te stoppen met beademen is een beslissing over een leven, een enorme beslissing dus. Maar voor mijn gevoel heb ik het goede gedaan, en heeft het blijkbaar zo moeten zijn.
Nu alleen nog proberen mijn woede en onmacht over het gebrek aan motivatie en interesse een plekje te geven en in iets positiefs omzetten. En hopen en uit alle macht proberen om iets te veranderen. Want dat is me die nacht duidelijk geworden: patienten in afrika sterven niet aan gebrek aan goede middelen, technieken of medicijnen, maar door gebrek aan zorg.
-
19 September 2008 - 16:20
Egon:
Wat heftich siz!
Soedest der hast cynysk fan wurde.
Mar goed om te hearen dast fielst dast dit kinst en wolst.
-
19 September 2008 - 16:45
Mem:
Hey Niek, Heftich allegearre, wit eefkes neat te sizzen!, allinne dat ik ontieglik grutsk op dy bin, dikke tut fan my en pas goed op lytse Zeena. -
19 September 2008 - 16:58
Heit:
Hey pop,
Twa ferhalen: ien wol grappig oer de president en sa en it oare ferhael: dramatisch! Ik siet mei trienen in'e eagen achter myn PC.
Ik slút my hielendal oan by mem. Tink ek oan dysels en bliuw sterk.
Dikke tút,
Heit. -
19 September 2008 - 17:57
N.boringa@planet.nl:
leonie
wat een triest verhaal
jij maakt wat mee
wat zeker is dat je nu al een goede dokter bent
groetjes van sjieuwke en nikel
-
19 September 2008 - 18:49
Eva & Arjen:
Hee pop,
jezus wat heftig siz... in hiele oare wrald hear ik wol. Ik fyn it hiel knap dast der sa mei om gean kinst... Ik hoop dast undanks dizze "dramatische" dei noch folle minsken helpe kinst, en ervare kinst dat it ek hiel oarse kin.
Ik bin unwiis trots op dy! (En arjen ek)
Tink om dysels leave!
Dikke tut
-
20 September 2008 - 07:59
Mechteld:
kippevel...hier word ik stil van. je hebt het gevoel dat je een dokter wil en kan zijn! als ik dit zo lees, ben je al een dokter, Leo!
zorg goed voor jezelf en kleine Zeena,
big hug! -
20 September 2008 - 09:03
Itske:
Heeej lievie!
Ik ben er helemaal stil van, wat heftig. Ik kan me helemaal voorstellen dat je die nurses es flink door elkaar wilt schudden! Wat verschrikkelijk! Misschien is het toch een gebrek aan informatie en voorlichting..?
Maar ik ben blij voor je dat je nu misschien wat meer zekerheid hebt gevonden in je eigen toekomstplaatje, en ik weet zeker dat je het kunt; een goede en hele zorgzame arts zijn :)
Dikke knuffel en een tut!
Itske en marcel
-
20 September 2008 - 14:24
Oma:
Wat intriest voor die kleintjes maar jij hebt je best gedaan.Ik hoop dat dit soort dingen niet zo vaak gebeuren want daar wordt je niet vrolijk van ,Pas goed op jezelf en tot de volgende ronde.liefs OMA -
23 September 2008 - 10:22
Willemein:
Hoi Leonie,
Kreeg van je moeder deze site door en zit gelijk met kippevel achter de computer. Je wordt zo wel voor de leeuwen geworpen zeg! Ik ben blij dat je wel een goed gevoel hebt over je eigen handelen. Jammer dat je nu geen coach hebt, dit was nou echt iets voor een intervisie momentje ;)
Ik hoop dat je je niet te veel gaat frustreren over de mentaliteit van de afrikanen.
Hier in Zwolle gaat alles als voorheen, de september groep is verdwenen en er zijn allemaal onbekende nieuwe co's gearriveerd. Doe nu mijn sociale stage bij een arts voor verstandelijk gehandicapten. Daarna ga ik naar de kinder in Meppel. Heb jij het daar ook naar je zin gehad?
Heel veel plezier, succes en sterkte nog met alles wat je mee gaat maken.
-
25 September 2008 - 17:44
Reinou:
He Leonie, indrukwekkend hoor dit bovenstaandeverhaal! Wat was eigenlijk de indicatie voor de sectio?
Doe Mimosa(Buinoog oid) de groeten (ik heb vanhaar Troie overgenomenals ze dat nog weet)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
