rode neuzen & motoren

Alweer meer dan een week geleden sinds mijn laatste bericht, en mijn eerste twee weken in Haydom zitten er al weer op. Hoewel Tanzanianen alles polepole (langzaam) doen, vliegt de tijd voor mij.. Dus hier een korte update van de afgelopen week:

Meteen maar het droevige nieuws: Zeena, het laatste kindje van de drieling is inmiddels ook overleden. Het was te verwachten, bij zo'n prematuur maar het blijft triest. Zowiezo was het niet echt een gelukkige week wat de patienten betreft, maar liefst 8 van 'onze' patienten zijn deze week overleden. Erg frustrerend, omdat je er zo weinig aan kunt doen. Meestal gebeurt het midden in de nacht en ben je er niet bij, maar deze week gebeurde het 2 keer achter elkaar onder onze ogen. Maar beide keren bij mensen die niet meer te redden waren, dus meer doen dan lijdzaam toekijken kun je niet. Het was vooral schokkend voor de 2 Noorse nurse students die deze week op onze afdeling begonnen zijn, nog maar 2 dagen in haydom en nu al 2 mensen zien doodgaan. Gelukkig is het sociale netwerk hier groot en wordt er veel gepraat over nare ervaringen en frustraties.

Genoeg ellende, ik heb deze week ook een heleboel leuke dingen beleefd. Vorige week zaterdag zijn we naar de Goldmines (niet echt een mijn, meer een groot gat in de grond waar dan goud in zou moeten zitten..) en de smid geweest, die op de ouderwetse manier (vuur, blaasbalg, hamer en aambeeld) prachtige sieraden maakt. Verder een mooie wandeling rond de Haydom mountain gemaakt met de honden (zie foto's), prachtig uitzicht over het dal. En wijzelf waren ook een prachtig uitzicht, de lokale bevolking is geen honden gewend, en al helemaal niet met 4 Mzungu's erbij. Ik heb zelden mensen zo bang naar me zien kijken.. Best leuk voor de afwisseling ;)
Verder stond deze afgelopen week in het teken van feestjes, vooral afscheidsfeestjes omdat een aantal van de internationals weer vertrekt. Leuke avonden gehad, vooral het verjaardagsfeestje van het zoontje van een van de artsen was een succes, bij gebrek aan cadeaus besloten Annelies en ik onszelf maar te geven en dus zijn we met rode neuzen (had Annelies meengenomen uit nederland), ballonnen en bungels op het feestje verschenen, tot grote hilariteit van de volwassenen. Maar de kinderen vonden het prachtig, en ons voorstel om 1 dag in te stellen waarop alle artsen met een rode neus op hun rondes doen, wordt in behandeling genomen. Wordt vervolgd dus.. ;)

Wat voor mijzelf deze week echt een hoogtepunt was, was motorrijden. Ik roep al jaren dat ik graag mijn motorrijbewijs wil halen, maar het is er nooit van gekomen. Maar na een ritje achterop de motor van Clement, een tanzaniaan die leuke trips organiseert voor de gasten, bood hij aan om het me te leren.
Op de airstrip, het vliegveldje, een lange strook, zonder grote kuilen, en niemand in de buurt. Dus na wat theorie over versnellingen, gas en remmen, kon de les beginnen, ik voorop en Clement achter me. Hij hielp me eerst met sturen maar toen hij t idee had dat ik de motor wel onder controle had (best zwaar zo'n ding) liet hij los, en ik reed! Ongelooflijk, wat een kick, wat een adrenaline. Nu weet ik zeker dat ik terug in Nederland toch echt es mijn motorrijbewijs moet halen, jullie zijn alvast gewaarschuwd!