Ingeburgerd
Door: Leonie
Blijf op de hoogte en volg Leonie
01 November 2008 | Tanzania, Dodoma
Inmiddels zijn er weer twee weken verstreken sinds mijn laatste bericht, en de tijd lijkt hier steeds sneller te gaan. 'Moest' ik in het begin nog 13 weken tot ik weer terug kon naar huis, mijn mooie Friesland en bruisend Groningen, nu mag ik nog maar 6 weken in dit mooie Tanzania blijven.
Een Tanzania waar ik zo langzamerhand gewend aan begin te raken, me thuis begin te voelen. Samen met Annelies, mijn reisgenote, zijn wij nu de langstzittende internationale gasten in het guesthouse. En nu er net veel nieuwe gasten gearriveerd zijn merk je dat je automatisch behoorlijk ingeburgerd bent. We kunnen aan de tattoos van de patienten zien van welke stam ze afkomstig zijn, spreken steeds een beetje beter Swahili, en komen altijd en overal te laat..
Afgelopen twee weken waren best hectisch. Eerst een week meegelopen op de kinderafdeling, niet beter te omschrijven dan met het woord chaos.
Ontzettend veel geleerd en gedaan, vrolijke dingen, maar ook een boel dingen waar je stil van wordt. Ongeacht hoe vaak je het ook meemaakt (en tijdens een week meelopen maak je t vaker mee dan je lief is), het zien sterven van een kind blijft pijn doen. Aan de andere kant kan het opblazen van een handschoen (bij gebrek aan ballonnen) zo'n brede lach te voorschijn toveren dat dat het een beetje in balans houdt.
Verder zijn we afgelopen weekend voor t eerst naar een kroeg (ja echt..) in Haydom geweest. We kwamen erachter dat de radioloog naast zijn baan in t ziekenhuis ook kroegbaas is. Dat moesten we natuurlijk met eigen ogen zien.. T was wel een beetje een surrealistische ervaring om een biertje te drinken, en ervaringen te delen terwijl naast ons drie masaai krijgers met speren naar een Harry Potter film op tv zitten te kijken..
De afgelopen week heb ik meegelopen op de intensive care van t ziekenhuis. Moet er wel bij vermeld worden dat intensive care hier betekent dat dagelijks de bloeddruk gemeten wordt, andere machines of apparatuur zijn er simpelweg niet. Daarnaast meegekeken met operaties, indrukwekkend om te zien hoe vindingrijk de artsen hier zijn en hoeveel je toch kunt bereiken met weinig middelen.
Hoewel ik steeds meer gewend begin te raken aan t leven hier, en de weken in t ziekenhuis steeds meer op elkaar beginnen te lijken, merk ik toch dat er wat verandert. Ikzelf.. Ik krijg niks mee van wat er in de rest van de wereld gebeurt, en af en toe lijken sommige zaken hier ontzettend onwerkelijk. Economische crisis in europa? Ik kan me er niks bij voorstellen als ik hier dagelijks mensen zien die hun ziekenhuisrekening niet kunnen betalen..
Het leven hier is simpel, de wereld klein, maar mensen zijn verbazingwekkend gelukkig. Het is onvoorstelbaar om te zien hoe families hier voor elkaar zorgen en hoe afhankelijk iedereen is van elkaar. Ik wed dat er vast geen Swahili-woord voor individu is..
Daarbij is het ook ontzettend leuk om zoveel nieuwe internationale vrienden te maken en te leren over verschillende landen. Zo blijkt dat oostenrijk en noorwegen nog steeds een dienstplicht hebben, Noren de Nederlanders roekeloos vinden omdat we zonder helm fietsen, en artsen in Engeland geen witte jas dragen..
Hoewel t soms ook jammer is om voortdurend afscheid te moeten nemen, iedereen is hier namelijk tijdelijk, leer ik nog steeds ontzettend veel en wordt het eigenlijk steeds leuker. Ik mis 'mijn' eigen, liberale, moraalloze (althans, dat denken alle noren, engelsen, oostenrijkers etc.) Nederlandje.
Maar voor nu, de komende 6 weken, blijft Haydom nog even thús..
dikke tút!
Een Tanzania waar ik zo langzamerhand gewend aan begin te raken, me thuis begin te voelen. Samen met Annelies, mijn reisgenote, zijn wij nu de langstzittende internationale gasten in het guesthouse. En nu er net veel nieuwe gasten gearriveerd zijn merk je dat je automatisch behoorlijk ingeburgerd bent. We kunnen aan de tattoos van de patienten zien van welke stam ze afkomstig zijn, spreken steeds een beetje beter Swahili, en komen altijd en overal te laat..
Afgelopen twee weken waren best hectisch. Eerst een week meegelopen op de kinderafdeling, niet beter te omschrijven dan met het woord chaos.
Ontzettend veel geleerd en gedaan, vrolijke dingen, maar ook een boel dingen waar je stil van wordt. Ongeacht hoe vaak je het ook meemaakt (en tijdens een week meelopen maak je t vaker mee dan je lief is), het zien sterven van een kind blijft pijn doen. Aan de andere kant kan het opblazen van een handschoen (bij gebrek aan ballonnen) zo'n brede lach te voorschijn toveren dat dat het een beetje in balans houdt.
Verder zijn we afgelopen weekend voor t eerst naar een kroeg (ja echt..) in Haydom geweest. We kwamen erachter dat de radioloog naast zijn baan in t ziekenhuis ook kroegbaas is. Dat moesten we natuurlijk met eigen ogen zien.. T was wel een beetje een surrealistische ervaring om een biertje te drinken, en ervaringen te delen terwijl naast ons drie masaai krijgers met speren naar een Harry Potter film op tv zitten te kijken..
De afgelopen week heb ik meegelopen op de intensive care van t ziekenhuis. Moet er wel bij vermeld worden dat intensive care hier betekent dat dagelijks de bloeddruk gemeten wordt, andere machines of apparatuur zijn er simpelweg niet. Daarnaast meegekeken met operaties, indrukwekkend om te zien hoe vindingrijk de artsen hier zijn en hoeveel je toch kunt bereiken met weinig middelen.
Hoewel ik steeds meer gewend begin te raken aan t leven hier, en de weken in t ziekenhuis steeds meer op elkaar beginnen te lijken, merk ik toch dat er wat verandert. Ikzelf.. Ik krijg niks mee van wat er in de rest van de wereld gebeurt, en af en toe lijken sommige zaken hier ontzettend onwerkelijk. Economische crisis in europa? Ik kan me er niks bij voorstellen als ik hier dagelijks mensen zien die hun ziekenhuisrekening niet kunnen betalen..
Het leven hier is simpel, de wereld klein, maar mensen zijn verbazingwekkend gelukkig. Het is onvoorstelbaar om te zien hoe families hier voor elkaar zorgen en hoe afhankelijk iedereen is van elkaar. Ik wed dat er vast geen Swahili-woord voor individu is..
Daarbij is het ook ontzettend leuk om zoveel nieuwe internationale vrienden te maken en te leren over verschillende landen. Zo blijkt dat oostenrijk en noorwegen nog steeds een dienstplicht hebben, Noren de Nederlanders roekeloos vinden omdat we zonder helm fietsen, en artsen in Engeland geen witte jas dragen..
Hoewel t soms ook jammer is om voortdurend afscheid te moeten nemen, iedereen is hier namelijk tijdelijk, leer ik nog steeds ontzettend veel en wordt het eigenlijk steeds leuker. Ik mis 'mijn' eigen, liberale, moraalloze (althans, dat denken alle noren, engelsen, oostenrijkers etc.) Nederlandje.
Maar voor nu, de komende 6 weken, blijft Haydom nog even thús..
dikke tút!
-
01 November 2008 - 17:46
Rom:
Hey pop,
Hé, gelokkich wer in berjochtsje.Sjoch der eltse kear nei út.
Moai dast dy dêr sa goed "thús " fielst. Mar der komt in ein oan yndied en silst earst yn Fryslân / Grins best wol wenne moatte.
Gelokkich komt Merijn 22 - 11 dy kant út. Komst net allinnich wer werom yn datkâlde, mar dochs wol geselliche Nederlân.
Dikke tút,
Dyn heitie -
01 November 2008 - 18:39
Siet:
Bêst konfrontearjende wurden Nyk 'Ik wed dat er vast geen Swahili-woord voor individu is..'
Wy Europeanen kinne (en moatte op dat mêd alteast) yndied in foarbyld oan de minderbedielden nimme ja! Wy moatte hjir echt wer leare fan inoar te hâlden en te soargjen, dan kin ik hiel miskien noch wer wat wurde mei de wrâld. Sterkte mei alles leave.
dikke tút werom, Siet
-
02 November 2008 - 18:01
Fera:
Hoi Leonie
Wat een prachtige site!Al het één en het ander van Coby en Rom gehoord maar nu zelf eens een kijkje genomen.
Herken veel van wat je schrijft over de mentaliteit. Aan de ene kant geen zorg verlenen, hetgeen in onze ogen lijkt als een vorm van onverschilligheid.Aan de andere kant de saamhorigheid, de liefde en de vrolijkheid die ze uitstralen.Inderdaad de kredietcrisis valt in het niet bij al de werkelijke problemen, die je daar tegen komt. Een ervaring die je de rest van je leven meeneemt.Wens je nog heel veel fijne,goede en leerzame weken toe
Groet Fera -
03 November 2008 - 23:24
Coby:
Hey Niek, ik hie al hjerder in berjochtje nei dy stjoert, mar?? Dus noch mar is. Fyn om wer wat te hjerren, us bel-contact wol net rjocht, jammer, probearje fan e wike wol wer.
De opmerking fan "wy komme no ek oeral te let"? Dat heard net by dy? (grapke!)
Prachtich dyn kroegtochtje, probearje my dat foar te stellen!
Soe dat by Jaap ek wol es meimeitsje wolle, tv oanwezich!!!!
Niekie, do belibbest nochal wat, it skrille kontrast tusken Ned. en Africa, de kulturen binne sa oars. Wy hawwe einliks safolle, mar wy beseffe faaks net dat in bytsje oandacht en omtinken nei elkoar sa belangriik is,wy hawwe it altiid drok-drok!
Dit is in uniek iets wat ast no meimakkest, silst it ik ek nea wer fejitte, genietsje noch fan de lêste 6 wiken en geniet ek mei Merijn fan Tanzania! Doeg Niek, dikke tút en oankroeper fan my (memmie)
-
06 November 2008 - 14:26
Merijn:
He afrikaanse schone,
Ik tel de dagen af tot ik naar je toe mag komen!! Verzoekje: Als je jurk af is, kun je er dan een foto van plaatsen? met jou er in natuurlijk ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
