vurig Tanzania

Vanuit het nog altijd erg warme Haydom weer een update van mijn roerige leventje hier.
Afgelopen week ging het eigenlijk best goed op de afdeling. Natuurlijk blijven er veel sterfgevallen, soms om onduidelijke redenen, maar er zijn ook positieve dingen. Ik heb vriendschap gesloten met een van de patienten, een oude bibi (oma) van 90 jaar, die helaas geen woord Engels spreekt. Omdat mijn Swahili nog in ontwikkeling is, komt onze communicatie niet veel verder dan ' Rafiki Lea, Rafiki Leonie!' (rafiki betekent vriend). Ook met Clemence, een 18-jarige jongen die eruit ziet als 8 begin ik een beetje een band op te bouwen. Hij ontdekte dat ik altijd een swahili-engels woordenboekje bij me draag en door dingen op te zoeken en aan te wijzen, proberen we nu een gesprek te voeren. Erg leuk om op deze manier contact te krijgen en tegelijkertijd een beetje aan mn Swahili te werken.
Ook merk ik dat het werken op de afdeling me steeds beter afgaat, ik ken de patienten nu, ben beter bekend met de meestvoorkomende ziekten hier (iedereen heeft malaria tot het tegendeel bewezen is..) en heb het idee dat ik ook steeds meer kan doen. Ben nu wel een beetje zoekende naar wat ik na deze afdeling wil gaan doen, want er is natuurlijk meer dan alleen de Old Ward waar voornamelijk patienten met HIV, Tuberculose of malaria liggen. Hopelijk kan ik een tijdje meelopen met de chirurgen hier en op die manier een indruk krijgen of dat misschien is wat ik wil..

Toch ben ik blij dat het weekend is, niet omdat de weken zo zwaar zijn, eerder omdat de weekenden te leuk zijn. Vandaag zijn we met een groep van 5 naar mount Harar gelopen. Het oorspronkelijke plan was om met een auto naar de berg toe te rijden en deze dan te beklimmen, maar een auto was lastig te regelen dus besloten we te voet te gaan. Omdat het zo'n 2 uur lopen was, zijn we vroeg vertrokken, half 9. Niet dat dat voor Afrikaanse begrippen vroeg is, de haan die op 2 meter van onze kamer leeft maakt me elke ochtend keurig om 4 uur wakker. En om 5 uur. En 6 uur...
Het was inderdaad 2 uur lopen maar prima te doen. Met de berg zelf had ik meer moeite, er was geen pad (goh..) en omdat de rest allemaal bergbeklimmers, hardlopers of cross-country lopers zijn, had ik toch best een beetje moeite om het tempo bij te benen. Maar eenmaal op de top is daar de beloning: wat een uitzicht.. En natuurlijk in de verste verte geen mens te bekennen, alleen op de wereld. De terugreis verliep was minder soepel doordat we een afslag misten. Nou ja, afslag.. Er zijn geen paden, laat staan bordjes, dus waarschijnlijk zijn we bij het 16e struikje linksaf gegaan in plaats van de 15e.. Maar moe en voldaan toch weer thuisgekomen, na eerst flink inkopen gedaan te hebben in Haydom zeklf. Omdat 2 keer per dag rijst en geit gaat vervelen (ik kan me niet heugen ooit in Nederland geit gegeten te hebben, en nu dus al 42 keer) gaan we vanavond zelf pizza maken. Oorsprokelijk was de bedoeling een filmavond met pizza en popcorn, maar wegens gebrek aan een tv en magnetron zal t alleen pizza worden. Ik kan niet wachten..

Verder staat er dit weekend niet veel op t programma.. Een beetje ontspannen en zondag naar een verjaardag van het kleinkind van een van de oudste nurses hier. Opmerkelijk, want verjaardagen worden hier eigenlijk nooit gevierd. Simpelweg omdat mensen hun geboortedatum niet kennen en vaak ook niet weten hoe oud ze zijn. Het is niet ongebruikelijk dat er tijdens het ochtendrapport gesproken wordt over patienten van 120. Al zorgt dit soms wel voor verwarring, kan een patient op een oud formulier van 10 jaar geleden nog 30 zijn, dan kan ze nu rustig 55 zijn..
Ik blijf me dus verwonderen en verbazen over de Afrikaanse cultuur met zijn eigenaardigheden. Hoewel homoseksualiteit hier een groot taboe is, is het voor bevriende mannen doodnormaal om hand in hand over straat te lopen. Ik zie dat in Nederland nog niet zo gauw gebeuren..
Ook blijf ik me verbazen over het prachtige landschap. De strakblauwe lucht, de rode aarde (mijn kleren zullen vrees ik altijd een beetje oranje blijven. Voor mij is het hier elke dag koninginnedag..) en vooral de geur. Tanzania ruikt naar vuur, warmte, rook.. Vuur waarop gekookt wordt, vuur waarmee de aarde vruchtbaar gemaakt wordt en vuur om bij te dansen en zingen.
En hoewel van tijd tot tijd de frustraties de kop op steken, begin ik steeds meer verliefd te raken op dit prachtige land met zijn trotse bevolking. Voor mij mag het nog wel even duren..